ராமர் கோயிலை பாபர் இடித்தாரா? – ஒரு வரலாற்று ஆய்வு

பயான் குறிப்புகள்: வரலாற்று ஆவணங்கள்

1949ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 23 அன்று முஸ்லிம்கள் பாபர் மசூதியில் இரவுத் தொழுகையை நிறைவேற்றிவிட்டு வீடுகளுக்குச் சென்றனர். மீண்டும் வைகறைத் தொழுகைக்காகப் பள்ளிவாசலுக்கு வந்த முஸ்லிம்களுக்கு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. பள்ளிவாசலுக்குள் ராமர், சீதை, இலட்சுமணர் ஆகியோரின் சிலைகள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. ராமர் தனது ஜென்மஸ்தானத்தில் அவதரித்து விட்டார் என்று ஒரு கும்பல் கலாட்டாவில் இறங்கியது.

வன்முறைக் கும்பல் பள்ளிவாசலுக்குள் நுழைந்து சிலைகளை வைத்ததாக பைசாபாத் காவல் நிலையத்தில் முதல் தகவல் அறிக்கை பதிவு செய்யப்பட்டது. இதன் பின்னர் மத்தியிலும், மாநிலத்திலும் ஆட்சி புரிந்த காங்கிரஸ் அரசுகள் தொழுகைக்குத் தடை விதித்ததிலிருந்து பாபர் மசூதி பிரச்சினை நாட்டில் மிக முக்கியமான பிரச்சினையாக நீடித்து வருகிறது.

“இராமர் கோயிலை இடித்துக் கட்டப்பட்டதே பாபர் மஸ்ஜித்’ என்ற புளுகு மூட்டையை சூதுவாது அறியாத இந்துக்கள் மனதில் அவிழ்த்துவிட்டு அவர்களில் பலர் அந்தப் பொய்யை நம்புகின்ற நிலையும் ஏற்பட்டுள்ளது.

“இராமருக்காகக் கட்டப்பட்ட கோவில் ஒன்று அயோத்தியில் இருந்து அதை இடித்து விட்டு அந்த இடத்தில் பாபர் மசூதி கட்டப்பட்டது’ என்ற சங்பரிவாரத்தின் வாதம் உண்மையாக இருந்தால் பாபர் மசூதிக்காக எந்த முஸ்லிமும் போராடமாட்டார். பிறருக்குச் சொந்தமான இடத்தை ஆக்கிரமிப்புச் செய்து அதில் பள்ளிவாசல் கட்டுவதை இஸ்லாம் அனுமதிக்கவில்லை.

பாபர் மசூதி பற்றி சங்பரிவாரத்தினரின் வாதங்கள் முற்றிலும் பொய்யாக இருப்பதால் தான் பாபர் மசூதிக்காக முஸ்லிம்கள் போராடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இராமர் என்று ஒருவர் வாழ்ந்ததற்கு எந்த ஆதாரமும் இல்லை என்று சட்டர்ஜி, ஏ.கே. மஜும்தார், நேரு உள்ளிட்ட பல தலைவர்கள் கூறியுள்ளதன் அடிப்படையில் இராமர் கற்பனைப் பாத்திரம் என்று கூறி பிரச்சினையை நாம் திசை திருப்ப மாட்டோம்.

ஏனெனில் அந்த இடத்தில் இராமர் கோவில் இருந்ததா? அது பாபரால் இடிக்கப்பட்டதா? கோயில் இடிக்கப்பட்ட இடத்தில் பள்ளிவாசல் கட்டப்பட்டதா என்பது தான் பிரச்சனையே தவிர இராமர் கற்பனைப் பாத்திரமா? வரலாற்றுப் பாத்திரமா? என்பது அல்ல.

இராமர் கற்பனைப் பாத்திரமாகவே இருந்தாலும் அவருக்காகக் கட்டப்பட்ட கோவிலை பாபர் இடித்திருந்தால் அது தவறு என்பதை எந்த முஸ்லிமும் மறுக்க மாட்டார்.

அயோத்தியில், அதுவும் பாபர் மசூதி கட்டப்பட்டிருந்த இடத்தில் தான் இராமர் பிறந்தார் என்ற வாதம் எந்த அளவுக்குச் சரியானது என்பதைக் காண்போம்.

இராமரைப் பற்றி இந்துக்கள் எந்த முடிவு எடுப்பதாக இருந்தாலும் சங்பரிவாரத்தினரின் கூற்றுக்களின் அடிப்படையில் எடுக்கக் கூடாது. இந்து மதப் புராணங்களை மேற்கோள் காட்டியே முடிவு செய்ய வேண்டும். அவ்வாறு இல்லாமல் மனம் போக்கில் யாரேனும் இராமரைப் பற்றி முடிவு செய்தால் அது அவரது சொந்த முடிவாகத் தான் இருக்குமே தவிர இந்து மதத்தின் முடிவாக இருக்க முடியாது.

இராமரைப் பற்றி முதன் முதலில் வால்மீகி என்பவர் சமஸ்கிருத மொழியில் இராமாயணத்தை எழுதினார். இராமரைப் பற்றி அதில் கூறப்பட்ட விஷயங்கள் தான் இராமரைப் படம் பிடித்துக் காட்டும் கண்ணாடியாகும்.

வால்மீகி இராமாயணத்தில் இராமர் பிறந்ததைப் பற்றிக் கூறும்போது, “அவர் திரேதா யுகத்தில் பிறந்தார் என்று கூறப் பட்டுள்ளது.

இந்துக்களின் கால அளவை முறையில் யுகம் என்பது காலத்தை அளக்கும் பெரிய அலகுகளில் ஒன்று. யுகங்கள் நான்கு. அவை:

கிருத யுகம் 17,28,000 (பதினேழு இலட்சத்து இருபத்து எட்டாயிரம்) ஆண்டுகள் கொண்டது.

திரேதா யுகம் 12,96,000 (பன்னிரெண்டு இலட்சத்து தொண்ணூற்று ஆறாயிரம்) ஆண்டுகள் கொண்டது.

துவாபர யுகம் 8,64,000 (எட்டு இலட்சத்து அறுபத்து நான்காயிரம்) ஆண்டுகள் கொண்டது.

கலியுகம் 4,32,000 (நான்கு இலட்சத்து முப்பத்து இரண்டாயிரம்) ஆண்டுகள் கொண்டது) என்பனவாகும்.

இப்போது நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் காலம் கலியுகம். கலியுகம் கிறிஸ்து பிறப்பதற்கு 3102 வருடங்களுக்கு முன் துவங்குகிறது. இயேசுவுக்குப் பின் 2010 ஆண்டுகள் ஆகின்றன. இதன்படி கலியுகம் துவங்கி 5112 ஆண்டுகள் நடக்கிறது. இந்த யுகத்தில் இராமர் பிறக்கவில்லை. கலியுகத்துக்கு முந்திய யுகம் தூவாபர யுகம். இந்த யுகத்திலும் இராமர் பிறக்கவில்லை.

இந்த யுகத்துக்கும் முந்திய யுகம் தான் திரேதா யுகம். இந்த யுகத்தின் கடைசி வருடத்தில் இராமர் பிறந்திருந்தார் என்று வைத்துக் கொண்டால் கூட 8,64,000 + 5,112 = 8,69,112 எட்டு இலட்சத்து அறுபத்து ஒன்பதாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தான் இராமர் பிறந்தார் என்பது வால்மீகி இராமாயணத்தின் தீர்ப்பு.

இராமர் பிறந்த காலம் பற்றி வால்மீகி இராமாயணம் கூறுவது போலவே அவர் பிறந்த ஊர் பற்றி கூறும்போது, “இராமர் அயோத்தி என்னும் பட்டணத்தில் பிறந்தார்’ எனக் கூறுகிறது.

அப்படியானால் எட்டு இலட்சத்து அறுபத்து ஒன்பதாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே அயோத்திப் பட்டணம் இருந்திருக்க வேண்டும்.

ஆனால் உ.பி.யில் உள்ள அயோத்தி எப்போது தோன்றியது என்று பல விதமான ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டதில், மத்திய அரசாங்கத்தின் தொல் பொருள்துறை சார்பில் அயோத்தியை ஆய்வு செய்து 1976, 77ல் ஒரு அறிக்கையைச் சமர்ப்பித்தனர். அந்த அறிக்கையின் 52, 53 ஆகிய பக்கங்களில் “அயோத்தி என்ற ஊர் உண்டானதும், அதில் மக்கள் வசிக்கத் தொடங்கியதும் கி.மு. 700ல்தான் இருக்க முடியும்’ எனக் குறிப்பிடுகின்றார்.

அதாவது 2710 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் அயோத்தி என்ற இந்த ஊர் இருந்திருக்க எந்த முகாந்திரமும் இல்லை என்று அவர்களின் அறிக்கை கூறுகிறது.

இதன் பின்னர், சி.பி.லால், கே.என். தீட்சித் ஆகிய வரலாற்று வல்லுனர்கள் 1979, 80ல் இதை மறு ஆய்வு செய்தனர். தொல்பொருள் துறையினரின் மேற்கொண்ட முடிவு சரியானதே என்று அவர்கள் கண்டுபிடித்தனர்.

அயோத்தியில் எட்டு இலட்சத்து அறுபத்து ஒன்பதாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் இராமர் பிறந்தார் என்று வால்மீகி கூறுகிறார். ஆனால் ராமர் பிறந்ததாகச் சொல்லப்படும் அந்தக் காலத்தில் அயோத்தி என்ற இந்த ஊர் இருந்ததில்லை என்பது தெளிவாகிறது.

இராமாயணத்தையும் மறுக்காமல், தொல்பொருள் அறிஞர்களின் கண்டுபிடிப்புகளையும் மறுக்காமல் ஒரு முடிவுக்கு வருவதாக இருந்தால் என்ன முடிவுக்கு இந்துக்கள் வர வேண்டும்?

இந்த அயோத்தியின் வயது 2710 ஆண்டுகளாக இருக்கலாம். ஆனால் ராமாயணத்தில் கூறப்பட்ட அயோத்தி இது அல்ல. வேறு ஏதோ ஒரு பகுதியில் அந்த அயோத்தி இருந்திருக்கலாம். ஒரு பெயரில் பல ஊர்கள் இருப்பது சாதாரணமானது தான் என்ற முடிவுக்குத் தான் அவர்கள் வரவேண்டும். அப்போது தான் நடைமுறை உண்மைக்கு முரணில்லாமலும், இராமாயணத்தை மறுக்காமலும் முடிவு எடுத்ததாக அமையும்.

அடையாளங்களும், தன்மைகளும் எந்த அயோத்திக்குப் பொருந்துகிறதோ அந்த அயோத்தி தான் இராமர் பிறந்த அயோத்தி என்று முடிவு செய்வதே இந்து மதத்தின் ஆதாரத்தால் நிரூபிக்கப்பட்டதாகும்.

“பாபர் மசூதி 1528ல் கட்டப்பட்டது. மீர்பாகி என்ற பாபரின் தளபதி அங்கிருந்த ராமர் கோவிலை இடித்துவிட்டு அந்த இடத்தில் கோவிலைக் கட்டினார்’ என்ற வாதத்திலாவது உண்மை உள்ளதா என்றால் அதிலும் உண்மை இல்லை.

இந்த இராமர் கோவிலை விக்கிரமாதித்த மன்னர் கட்டினார் என்று சங்பரிவாரத்தினர் கூறுகின்றனர். விக்கிரமாதித்தன் என்பது சோழன், பாண்டியன் போன்ற பொதுப் பெயராகும். சந்திர குப்தர், சமுத்திர குப்தர் உள்ளிட்ட குப்த மன்னர்கள் தான் விக்கிரமாதித்தன் என்ற பெயரால் குறிப்பிடப்படுகின்றனர்.

அவர்களில் இராமர் கோவிலைக் கட்டிய மன்னர் யார் என்பதைப் பற்றி பலவறாக முரண்பட்டுக் கூறுகிறார்கள். கோவிலைக் கட்டிய விக்கிரமாதித்தன் யாராக வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். அவர்களின் கூற்று பொய் என்பதில் ஐயம் இல்லை.

குப்த மன்னர்கள் உ.பி.யில் சில பகுதிகளை ஆட்சி செய்த காலம் கி.பி. 300 முதல் கி.பி. 1100 வரையாகும். இந்த எண்ணூறு ஆண்டுகளில் ஆட்சி செய்த குப்த மன்னர்களே விக்கிரமாதித்தன் எனப்படுகின்றனர். கி.பி. 300 முதல் 1100 வரை அயோத்தி என்று கூறப்படும் நகரில் மனித சஞ்சாரமே இருந்ததில்லை. இந்திய தொல் பொருள் இலாகாவின் தலைவர்

 

பி.பி. லால், 1975ல் சமர்ப்பித்த ஆய்வறிக்கை “தி வீக்’ (25.02.90) எனும் ஆங்கில ஏட்டிலும் “சன்டே டைம்ஸ்’ (20.11.87) ஏட் டிலும் வெளியிடப்பட்டது. இந்த அறிக்கையில் பலவிதமான ஆதாரங்களை எடுத்துக் காட்டி அயோத்தி எனப்படும் அந்தப் பகுதியில் குப்தர்கள் ஆட்சி செய்த 300-1100 வரையிலான கால கட்டத்தில் எந்த மனிதனோ, கட்டடமோ, கோவிலோ, வேறு எதுவுமோ இருந்ததில்லை” என்று அடித்துக் கூறுகிறார்.

 

“மனிதர்கள் வாழாத இடத்தில் குப்தர்கள் கோவில் கட்டினார்கள்’ என்று கூறுவது பொய் என்பது இதிலிருந்து நிரூபணமாகிறது. இல்லாத கோவிலை பாபர் எப்படி இடித்திருப்பார் என்பதை இந்து நண்பர்கள் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும்?

இராமருக்குக் கோவில் கட்டுவது என்றால் அவரை இந்துக்கள் கடவுளாகக் கருதத் தொடங்கிய பிறகு தான் கட்டுவார்கள். இராமரைக் கடவுள் என்று இப்போது இந்துக்கள் நம்பினாலும் ஆரம்பத்தில் இந்துக்கள் அவ்வாறு நம்பவில்லை. குறிப்பாக, கோவில் கட்டப்பட்டதாக சங்பரிவாரர் கூறும் 300-1100 குப்தர் காலத்தில் இராமர் கடவுள்களில் ஒருவராகக் கருதப்படவில்லை.

கி.பி. ஆறாம் நூற்றாண்டில் அமர சிம்ஹ என்பவர் “அமர கோஷா’ என்ற பெயரில் சமஸ்திருத கலைக் களைஞ்சியத்தை வெளியிட்டுள்ளார். அதில் இந்தியாவில் கடவுளாகக் கருதப்பட்டவர்கள் என்ற பட்டியல் உள்ளது. அந்தப் பட்டியலில் இராமர் இல்லை. அந்தக் காலகட்டத்தில் இந்துக்கள் இராமரைக் கடவுளின் அவதாரமாகக் கருதவில்லை என்பதற்கு இது ஆதாரமாகவுள்ளது.

லட்சுமிதர் என்பவர் புனித யாத்திரைத் தலங்கள் என்ற பெயரில் 11ஆம் நூற்றாண்டு வரை, அதாவது குப்தர்களின் கடைசிக் காலம் வரை இந்தியாவில் இருந்த புனிதத் தலங்களைப் பட்டியல் போட்டுள்ளார். அந்தப் பட்டியலில் அயோத்தியின் இராமர் கோவில் இல்லை.

குப்தர் ஆட்சியில் இராமர் கோவில் கட்டப்பட்டது உண்மை என்றால் அந்த ஆலயம் ஏன் புனித யாத்திரைத் தலங்கள் பட்டியலில் இடம் பெறவில்லை?

அதுபோல் எஸ்.எஸ். ஐயர் என்ற ஆய்வாளர், “இந்தியக் கோவில்கள், கட்டடக்கலை, சரித்திரக் குறிப்புக்கள்’ என்ற நூலை வெளியிட்டுள்ளார். அதில் அயோத்தியின் இராமர் கோவில் பற்றி அவர் கூறவில்லை. விக்கிரமாதித்தன் கட்டிய கோவில்கள் என்ற தலைப்பில் ஐந்து கோவில்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளார். அதில் அயோத்தியின் இராமர் கோவில் இல்லை.

ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரியான ராமச்சந்திர கத்ரி என்பவர் 1989 நவம்பர் 12 தேதியிட்ட “ரேடியன்ஸ்’ பத்திரிகையில் கட்டுரை ஒன்றை வெளியிட்டார். என்சைக்ளோ பீடியா, பிரிட்டானிகா உள்ளிட்ட பல ஆதாரங்களைக் காட்டி, கி.பி. 1100க்குப் பிறகு தான் இராமரைக் கடவுள் என்று கருதி வழிபடும் நிலை உருவானது எனக் கூறுகிறார்.

அதாவது கடைசி விக்ரமாதித்த மன்னர் காலம் வரை ராமர் என்பவர் இந்துக்களின் கடவுள்களின் அவதாரங்களில் ஒருவராக வணங்கப்படவில்லை. கடவுளாகக் கருதப்படாதவருக்கு குப்தர்கள் கோவில் கட்டினார்கள் என்று மனசாட்சி உள்ள இந்துக்கள் நம்ப முடியுமா?

இன்னும் தெளிவாகச் சொல்வதானால், வால்மீகி எழுதிய இராமாயணம் சமஸ்கிருத மொழியில் தான் இருந்தது. சமஸ்கிருதம் மக்களின் பேச்சு மொழியாக இருக்கவில்லை. பிராமணப் பண்டிதர்கள் மட்டுமே அறிந்த மொழியாகத் தான் இருந்தது. எனவே தான் இராமர், மக்களால் கடவுளாகக் கருதப்படவில்லை.

மக்கள் பேசுகின்ற இந்தி மொழியில் துளசிதாசர் என்பவர் இராமாயணத்தை மொழி பெயர்த்து வெளியிட்டார். இதன் பின்னர் தான் இராமாயணம் மக்கள் அறியும் காப்பியமாக ஆனது.

துளசி தாசர் இந்தியில் ராமாயணம் வெளியிட்ட பின்னரே இராமர் கடவுள் அவதாரம் என்று மக்களால் கருதப்பட்டார்.

துளசி தாசர் காலம் என்ன? எந்தக் காலத்தில் இராமர் கோவில் இடிக்கப்பட்டதாகக் கூறுகிறார்களோ, எந்தக் காலத்தில் பாபர் ஆட்சி புரிந்தாரோ, அதே காலத்தில் தான் துளசிதாசரும் வாழ்கிறார். அதுவும் அயோத்தியில் வாழ்கிறார். 1500களில் பாபர் ஆட்சி புரிகிறார். அந்த ஆட்சியின் கீழ் துளசி தாசரும் வாழ்கிறார்.

இராமாயணம் இந்தி மொழியில் ஆக்கப்பட்டதே பாபர் காலத்தில் தான் என்பதும், பாபர் காலத்தில் இராமர் கடவுளாகக் கருதப்படவுமில்லை. இந்து மக்கள் அவரைப் பற்றி அறிந்திருக்கவும் இல்லை என்பதும் இதன் மூலம் உறுதியாகிறது.

இராமாயணமே இந்தியில் மக்கள் மத்தியில் பரவாத காலத்தில் இராமர் எப்படி கடவுளாகக் கருதப்பட்டிருப்பார்? எப்படி அவருக்குக் கோவில் கட்டப்பட்டிருக்கும் என்பதை நியாயவுணர்வுள்ள இந்துக்கள் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும்.

இந்தியாவில் முதல் ஜனாதிபதியாகப் பொறுப்பேற்றவர் டாக்டர். ராதா கிருஷ்ணன். இவரது மகன் சர்வபள்ளி கோபால் இந்து பக்திமானும் மிகச் சிறந்த ஆராய்ச்சியாளருமாவார். இவர் ராமர் ஆலயம் பற்றிய ஆய்வுக் கட்டுரையில் “கி.பி. 1750க்கு முன்பு வரை இந்தியாவில் இராமருக்காக எந்தக் கோவிலும் எந்தப் பகுதியிலும் இருந்ததில்லை. ராமர் கோவில்கள் அனைத்தும் 18ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவைகளே” எனத் திட்டவட்டமாக அறிவிக்கிறார்.

200 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இராமர் கோவில்களே இந்தியாவில் இருக்கவில்லை என்றால் 1528ல் இல்லாத இராமர் கோவிலை பாபர் எப்படி இடித்திருப்பார் என்று நடுநிலையாளர்கள் சிந்திக்கக் கோருகிறோம்.

உண்மை என்னவென்றால் பாபர் மசூதிக்கு அடிக்கல் நாட்டியவர் இப்ராஹிம் லோடியாவார். இவர் 1524ல் பள்ளிவாசலுக்கான அடிக்கல் நாட்டினார். தொடர்ந்து அவர் அப்பணியைத் தொடரவில்லை. இப்ராஹிம் லோடியைக் கொன்றுவிட்டு அப்பகுதியைக் கைப்பற்றிய பாபர், 1528ல் அந்த அடித்தளத்தின் மீது பாபர் பள்ளியைக் கட்டினார். எனவே பாபர் கோவிலை இடித்தார் என்று கூறுவது முழுப் பொய் என்பது இதன் மூலமும் தெளிவாகிறது.

இந்துக்கள் வெறுத்து விடக்கூடாது என்பதற்காக பசுவின் மாமிசத்தையே தவிர்த்துக் கொள்ளச் சொன்ன பாபர், கோவிலை இடித்திருக்க முடியும் என்று சிந்தனையுள்ள யாராவது நம்ப முடியுமா?

பாபர் காலத்தில் அவரது முதல் எதிரியாக இருந்தவர் குருநானக். இவர்தான் சீக்கிய மதத்தின் நிறுவனர். இவர் பாபரை கடுமையாக எதிர்த்து வந்தார். குறிப்பாகப் பெண்கள் தொடர்பான குற்றச்சாட்டுகள் போன்றவற்றைத் தான் அவர் குறிப்பிடுகிறார். பாபர் கோவிலை இடித்திருந்தால் அதை குருநானக் கட்டாயம் குறிப்பிடாமல் இருக்க மாட்டார். அது மட்டுமின்றி குருநானக் அயோத்திக்கு வந்து பாபர் மசூதியைப் பார்வையிட்டு ரசித்திருக்கிறார் என்று அவரது வரலாறு கூறுகிறது.

கோவிலை இடித்து பாபர் பள்ளிவாசல் கட்டியிருந்தால் அந்தக் காலத்தில் வாழ்ந்த அவருக்குத் தான் அது நன்றாகத் தெரியும். கோவிலை இடித்துக் கட்டிய பள்ளிவாசலை அவர் ஒருக்காலும் ரசித்திருக்க மாட்டார்.

பாபர் கொடுங்கோலர் என்பதால் பயந்து கொண்டு விமர்சனம் செய்யாமல் மக்கள் இருந்திருக்கலாம் என்று பொய்யாகக் கற்பனை செய்து சிலர் கூறுகின்றனர்.

பாபர் கொடுங்கோலராகவோ, இந்துக்களால் வெறுக்கப்பட்டவராக இருக்கவில்லை என்பதே உண்மை. ஒரு வாதத்துக்காக பாபர் கொடுங்கோலர் என்று வைத்துக் கொண்டாலும் இவர்களின் வாதம் சரியானது அல்ல.

பாபருக்குப் பின் அவரது மகன் ஹீமாயூன் ஆட்சி செய்கிறார். பாபர் இறந்து 25 ஆண்டுகளில் அவரது பேரன் அக்பர் ஆட்சிக்கு வருகிறார். இவர் இஸ்லாத்தை விட்டு விலகி, தீனே இலாஹி என்ற புதிய மதத்தை உருவாக்கினார். சங்பரிவாரத்தினர் பாராட்டும் அளவுக்கு இந்துச் சார்புடைய மன்னராக இருந்தார் அக்பர்.

கோவிலை பாபர் இடித்திருந்தால் அதை நேரில் பார்த்த பலரும் அக்பர் காலத்தில் வாழ்ந்திருப்பார்கள். அக்பருக்கு அவர்கள் அஞ்சத் தேவையில்லை. “உங்கள் தாத்தா இடித்த கோவிலைக் கட்டித் தாருங்கள்” என்று ஒரு வார்த்தை சொன்னால் அப்போதே அக்பர் அதைச் செய்திருப்பார். இடித்திருந்தால் தானே கேட்டிருப்பர்கள்? அப்படி எந்தச் சம்பவமும் நடக்கவில்லையே!

அதுதான் போகட்டும்! முஸ்லிம்களின் ஆட்சி முடிவுக்கு வந்து வெள்ளையர்கள் ஆட்சி நடத்தினார்களே! அந்தக் காலம் முதல் நாடு விடுதலை அடைந்த 1948 வரை இதுபற்றி எந்த வழக்கோ, பிரச்சினையோ இருந்ததா என்றால் அறவே இல்லை.

வெள்ளையர்களின் 200 ஆண்டு கால ஆட்சியிலும்” கோவிலை இடித்துவிட்டார்கள்; அதை எங்களிடம் தாருங்கள்” என்று வழக்கு ஏதும் பதிவாகவில்லை. ஒரு காலகட்டத்தில் இந்து முஸ்லிம் பகைமை மிகவும் உச்சத்தில் இருந்தது. அந்தக் காலத்தில்கூட இதுபோன்ற பிரச்சனை எதுவுமில்லை.

1949 டிசம்பர் 23ல் சிலைகளைப் பள்ளிவாசலில் வைத்து பிரச்சனையை முதன் முதலாகத் துவங்கும் வரை இராமர் கோவில் என்ற எந்த விவகாரமும் இருக்கவில்லை.

இன்னும் சொல்வதாக இருந்தால் அயோத்தியில் இராமர் பிறந்த இடம் என்ற பெயரில் 30 கோவில்கள் இன்றளவும் உள்ளன. இராமர் பிறந்த இடம் என்று பல இடங்களைக் குறிப்பிட்ட இந்துக்கள் பாபர் மசூதியையும் அதில் ஒன்றாகக் குறிப்பிடவில்லை.

1949ல் சங்பரிவாரம் புளுகு மூட்டையை அவிழ்த்து விடும் வரை இதுதான் நிலைமை.

எனவே மக்களின் வெறியைக் கிளறி விட்டு அதன் மூலம் ஆட்சியைக் கைப்பற்றலாம் என்று திட்டமிட்டுத்தான் இந்தப் பொய்யைப் பரப்பினார்கள். வெளுத்ததெல்லாம் பால் என்று நம்பும் வெள்ளை மனம் படைத்த இந்து மக்களை ஏமாற்றி வளர்ந்து ஆட்சியையும் பிடித்தார்கள்.

இந்துச் சமுதாய மக்களே! இந்தியாவின் ஒற்றுமையையும், ஒருமைப்பாட்டையும் கட்டிக்காக்க இணைந்து பாடுபடுவோம். பொய்களைப் பரப்பி நமக்கிடையே பகையை விதைப்பவர்களைப் புறக்கணிப்போம்.

டிசம்பர் 6, 1992 – பட்டப்பகலில், வெட்ட வெளியில் ஓராயிரம் ஊடகங்களின் ஒளிப் பார்வையில் ஊர் உலகம் பார்க்க, மத்திய மாநில பாதுகாப்புப் படைகளின் பட்டாங்கமான துணையுடன் பாபரி மஸ்ஜித் ஒரு சில மணி நேரங்களில் இடித்துத் தகர்க்கப்பட்டது, தரைமட்டமாக்கப்பட்டது.

வன்முறைக் கூட்டம் கிளப்பி விட்ட பெரும் வெறியாட்டத்திற்கு, வான்முட்ட கிளம்பிய புழுதி மூட்டத்தின் ஊடே ஒரு வரலாற்றுச் சின்னம், முஸ்லிம்களின் வழிபாட்டுத் தலம் பலியானது.

இந்த பயங்கரவாதச் செயலுக்கு, காவிக் கும்பலின் காட்டுமிராண்டித்தனத்திற்கு அலகாபாத் உயர் நீதிமன்றம் உரிய தண்டனை வழங்கும் என்ற ஏக்கத்தில் எதிர்பார்த்திருந்த சட்ட வல்லுனர்கள் முதல் சாதாரண பாமரர்கள் வரை தற்போது வெளியாகியிருக்கும் பாபரி மஸ்ஜித் நில வழக்கின் தீர்ப்பைக் கண்டு பெருத்த ஏமாற்றத்திற்கு உள்ளாயினர்.

இந்த ஏக்கத்தை, தீர்ப்பு ஏற்படுத்தியிருக்கும் தாக்கத்தை, மத்திய அரசின் முன்னாள் சொலிசிட்டர் ஜெனரல் டி.ஆர். அந்தியாருஜினா தனது எழுதுகோலில் வடித்திருக்கின்றார். அதை இப்போது பார்ப்போம்.

டிசம்பர் 6, 1992 அன்று பாபரி மஸ்ஜிதை வேட்டையாடிய வெறிக் கூட்டத்திற்கு (தண்டனை வழங்குவது ஒருபுறமிருக்கட்டும்.) அவர்களின் வெறியாட்டத்திற்கு ஒரு சிறு கண்டனம் கூட இல்லாதது இந்தத் தீர்ப்பின் மிகப் பெரிய கூறும் கோளாறும் ஆகும்.

பாபரி மஸ்ஜித் இடிப்பு தொடர்பாக 1994ஆம் ஆண்டு, உச்சநீதி மன்றம் வெளியிட்ட தீர்ப்பில் பின்வருமாறு தெரிவிக்கின்றது.

சொற்ப நேரத்திற்குள்ளாக ஒட்டுமொத்த கட்டடமும் இடிக்கப்பட்டு தரைமட்டமாக்கப்பட்டுள்ளது. இது நாட்டின் வெட்கக் கேடு!

இடிக்கப்பட்டது நாட்டின் பழம்பெரும் வரலாற்றுச் சின்னம் மட்டுமல்ல! பெரும்பான்மையினர் தங்கள் மீது அத்துமீறி அராஜகமாக நடக்க மாட்டார்கள் என்று சிறுபான்மையினர் கொண்டிருந்த உயர்ந்த நம்பிக்கை, நீதியின் மீது அவர்கள் கொண்டிருந்த நம்பிக்கை தகர்த்தெறியப்பட்டுள்ளது.

சட்டம் தன் கடமையைச் செய்யும்; அதன் நடவடிக்கை தொடரும் என்று அவர்கள் கொண்டிருந்த நம்பிக்கையை இது ஆட்டம் காணச் செய்து விடடது.

எவ்வித பாதுகாப்பும் இல்லாமல் மாநில அரசாங்கத்தின் கைகளை மட்டும் நம்பியிருந்த ஐநூறு ஆண்டு காலக் கட்டடம் தகர்த்தெறியப்பட்டு விட்டது.

இது உச்ச நீதிமன்றம் வெளியிட்ட வேதனையின் வெளிப்பாடாகும்.

நம்பிக்கை அடிப்படையில் அந்தப் பகுதி இந்துக்களுக்கு என்றும்,

ராமரின் சபுத்ரா, சீதா ரசோய் அமைந்த பகுதி நிர்மோகி அகாராவிற்கு என்றும்,

இவ்விரு சாராருக்கும் ஒதுக்கப்பட்ட இந்தப் பகுதிகளைத் தவிர எஞ்சிய பகுதியில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு இந்து மனுதாரர்களுக்கும், ஒரு பகுதி முஸ்லிம்களுக்கும் வகுக்கப்படும் எல்லை வரையறைக்குத் தக்க வழங்கப்பட வேண்டும்.

“இன்று சர்ச்சைக்குரிய பகுதியில் பள்ளியே இல்லை” என்ற அடிப்படையில் அமைந்த (தவறான) இந்தத் தீர்ப்பைச் செயல்படுத்தி, பங்கிடத் துவங்கினால் 6.12.1992 அன்று பள்ளிவாசலை இடித்த குற்றச் செயலை நீதிமன்றம் அங்கீகரித்து விடுகின்றது; அதைச் சட்டப்பூர்வமாக்கி விடுகின்றது.

ஒரு சொத்து தனக்குரியது என்று வழக்குத் தொடுத்த ஒரு சாரார், (பாபரி மஸ்ஜித் விவகாரத்தில் நடந்தது போன்று) சட்டத்தைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு, அந்தச் சொத்தின் அப்போதைய அமைப்பையோ, தோற்றத்தையோ, அதன் தன்மையையோ தனக்குச் சாதகமாக மாற்றினால் அந்த சாராருக்கு நீதிமன்றம் போட வேண்டிய முதல் உத்தரவு என்ன?

அந்தச் சொத்தை அது ஏற்கனவே இருந்த அதே தோற்றத்தில் ஆக்கித் தர வேண்டும் என்ற உத்தரவு தான்.

இந்தக் கடமையைத் தான் ஒரு நீதிமன்றம் செய்ய வேண்டும். இது தான் நீதி வழங்கும் சரியான சட்டத்தின் ஆரம்ப இலக்கணமாகும்.

தற்போதைய பாபரி மஸ்ஜித் வழக்கைப் போன்று சொத்தை அதே வடிவத்தில் திரும்பத் தர வாய்ப்பில்லை எனில், அப்போது நீதிமன்றத்தின் கடமை என்ன?

சட்டத்தைக் கையில் எடுத்து, அதற்குப் புறம்பாக நடந்த சாராருக்கு அந்தச் சொத்தின் பயனை அனுபவிப்பதற்கு அறவே அனுமதி தரக் கூடாது.

இது தான் நீதிமன்றத்தின் அடுத்தக் கட்ட நடவடிக்கையாக இருக்க வேண்டும். இது தான் நீதி வழங்கும் சட்டத்தின் ஆரம்ப இலக்கணமாகும்.

நீதி வழங்கும் சட்டத்தின் இந்த ஆரம்ப இலக்கணத்தை அலகாபாத் உயர் நீதிமன்றம் புறக்கணித்திருக்கின்றது.

இந்தத் தீர்ப்பின் தன்மையை இப்போது அலசுவோம்.

பள்ளியின் மையக் குவிமாடத்தின் கீழ் தான் ராமர் பிறந்த இடம் இருந்தது, அல்லது இடிக்கப்பட்ட ராமர் கோயில் இடிபாடுகளில் தான் பாபரி மஸ்ஜித் கட்டப்பட்டது என்றே ஒரு பேச்சுக்கு ஒத்துக் கொண்டு உயர் நீதிமன்றத்தை நோக்கி ஒரு கேள்வியை எழுப்புவோம். அந்தப் பள்ளி அதே இடத்தில் இடிக்கப்படாமல் இருந்திருந்தால் உயர் நீதிமன்றம் இப்போது வழங்கிய இதே தீர்ப்பை வழங்கியிருக்குமா? நிச்சயமாக வழங்காது.

அவ்வாறு வழங்கினால், 500 ஆண்டு கால பழமை வாய்ந்த அந்தப் பள்ளிவாசலை தகர்க்கச் சொல்லி முதலில் நீதிமன்றம் உத்தரவு போட வேண்டும். அப்போது தான் (மூன்று பங்கு என்ற பாகப் பிரிவினைக்குத் தக்க) காலி நிலம் கிடைக்கும்.

இப்படி ஒரு தீர்ப்பு, பள்ளி உடைக்கப்படாமல் இருக்கும் போது சாத்தியமா? என்றால் நிச்சயமாக சாத்தியமில்லை என்பது தான் சரியான பதில்.

இது காலி நிலம் சம்பந்தப்பட்ட வழக்கல்ல! கட்டப்பட்ட ஒரு பள்ளிவாசல், சட்டத்திற்குப் புறம்பாக இடிக்கப்பட்ட வழக்கு! சட்டத்திற்குப் புறம்பான இந்தச் செயலை சாதகமாக்கிக் கொண்டு நிலத்தை மூன்று கூறாகப் பங்கிட வேண்டும் என்று நீதிமன்றம் இப்படி ஓர் உத்தரவைப் போடலாமா? இது எப்படி நியாயமாகும்?

சமரசம், தேசிய அளவிலான சமாதானம் என்பதை அடிப்படையாகக் கொண்டே இந்தத் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டுள்ளது என்பது தெளிவாகப் புரிகின்றது.

இதை முஸ்லிம்கள் இதே உணர்வில் புரிந்து கொண்டு ஒத்துக் கொண்டால் எந்தவித மதப் பிரச்சனையும் இருக்காது. எதிர்பார்க்கப்படுவதும் இந்த அமைதி நிலை தான்.

இந்த நோக்கம் நிறைவேறாமல் தீர்ப்பு ஒத்துக் கொள்ளப்பட வேண்டும் என்றால் இது முஸ்லிம்களின் உள்ளங்களில் ஆறாத ரணத்தையும் மாறாத வேதனையையும் பதியச் செய்து விடும்.

காரணம், தங்கள் வழிபாட்டுத் தலம் அநியாயமாக இடிக்கப்பட்டதை நீதிமன்றம் மன்னித்ததுடன் மட்டுமல்ல! அதைச் சரி கண்டு, சட்டப்பூர்வமாக ஆக்கி விட்டது என்று முஸ்லிம்கள் உறுதியாக நம்புகின்றனர்.