24) பெண்கள் வேலைக்குச் செல்வதால் ஏற்படும் அவலங்கள்

பெண்கள் வேலைக்குச் செல்வதால் அவர்கள் இரண்டு சுமைகளைச் சுமக்கும் நிலைக்கு ஆளாகிறார்கள்.

வேலைக்குச் செல்வதால் வீட்டில் சோறு, குழம்பு காய்ச்சுவது இல்லாமல் ஆகிவிடுமா? வீட்டைக் கவனிக்கும் வேலைகள் இல்லாமல் ஆகிவிடுமா? பிள்ளையை வயிற்றில் சுமக்கும் வேலை இல்லாமல் ஆகிவிடுமா? குழந்தையைப் பெற்றெடுத்த பிறகு பால் கொடுக்கும் வேலை இல்லாமல் போய்விடுமா? அந்தக் குழந்தையைச் சீராட்டி தாலாட்டி வளர்க்கும் வேலைகள் இல்லாமல் ஆகிவிடுமா?

நாங்கள் வேலைக்குப் போவதால் நீங்கள் பிள்ளையைப் பெற்றுக் கொள்ளுங்கள் என்று கணவரிடம் பெண்களால் சொல்ல முடியுமா? அப்படியெல்லாம் சொல்ல முடியாது. ஏனெனில் பால் கொடுப்பவர்களாகவும், பிள்ளையை வயிற்றில் சுமப்பவர் களாகவும் இறைவன் ஆண்களைப் படைக்கவில்லை.

எனவே இவ்வளவு பொறுப்புக் களையும் சுமக்கும் பெண்கள், பொருளாதாரத்திற்காக வேலை பார்க்க வேண்டும் என்ற சுமையையும் சுமக்க நேர்ந்தால் இரட்டைச் சுமைகளாகி மனஅழுத்தத்திற்கு ஆளாகி விடுவ தையும் நடைமுறையில் பார்க்கிறோம்.

பெண்களை விடவும் உடல் திடகாத்திரமாகவும் அறிவுக் கூர்மையாகவும் இறைவனால் படைக்கப்பட்டிருக்கின்ற ஆணுக்கு, பொருளாதாரம் சம்பாதிக்கும் ஒரு வேலை தான். ஆனால் ஆண்களை விடவும் பலவீனமாகப் படைக்கப் பட்டிருக்கிற பெண்களுக்கு இரு வேலைகள் எனில் அது நியாயமானதாக இல்லை.

வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களும், வேலைக்குச் செல்லாத பெண்களும் வீட்டு வேலைகளைக் கவனிக்கும் நிர்வாகத்தை அன்றாடம் நடத்திக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். வேலைக்குச் செல்லாத பெண்களுக்கு, வீட்டு நிர்வாகத்தைக் கவனிப்பது மட்டும் தான் அவர்களது பணி. இத்துடன் சம்பாதிக்கும் வேலையையும் சேர்த்துச் செய்கின்ற பெண்ணுக்கு மேலும் பணிச்சுமை கூடி அதிகப்படியாகச் சம்பாதிக்கும் வேலையினால் அவளுக்குச் சிரமம் தான் ஏற்படுகிறது.

பெரிய வசதி படைத்தவர்கள் வேண்டுமானால் துணி துவைப் பதற்கும், பாத்திரங்களைத் தேய்ப்பதற்கும், வீட்டு வேலைகளைச் செய்வதற்கும் கூலிக்கு ஆள் வைத்துப் பார்ப்பார்கள். இருப்பினும் சொந்தமாகப் பார்க்கிற மனதிருப்தியும், அதில் பெண்கள் அடைகிற இயற்கை ஆனந்தமும் வேலையாள் வைத்துப் பார்ப்பதில் இருக்காது. எப்படி யிருப்பினும் பெண்களுக்கு இரட்டைச் சுமைதான்.

இன்னும் சொல்வதாக இருப்பின், ஆண்கள் திருமணத்திற்காக பெண் பார்க்கும் போதே, வேலையில் இருக்கிற பெண்ணாக இருக்கிறாளா? என்றும், அதுவும் அரசாங்க வேலையில் இருக்கிற பெண்ணாக இருக்கிறாளா? என்றும் பார்க்கிற பலவீனமான ஆண்களை அதிகமாகப் பார்க்கிறோம்.

படித்த பெண் தான் வேண்டும் என்றால் அதையாவது ஏற்றுக் கொள்ளலாம். வேலையில் உள்ள பெண்களைத் தேடுவது என்பது அந்த ஆணின் பலவீனத்தையும் அவளது சம்பாத்தியத்தை எதிர்பார்க்கிற கையாலாகாத தன்மையையும் தான் காட்டுகின்றது. அதாவது பெண்ணின் வருமானத்தில் வாழ நினைக்கிறான்.

நாம் சம்பாதிப்பதற்கு எந்த முயற்சியும் எடுக்கத் தேவையில்லை என்றோ, அல்லது நாம் இன்னும் அதிகமாகச் சம்பாதிக்கலாம் என்றோ நினைத்துப் பெண் தேடுபவர்களை நடைமுறையில் அதிகம் பார்க்கிறோம்.

இஸ்லாமியக் குடும்பவியலுக்கு இது தகுதி கிடையாது. வேலைக்குச் செல்லாத பெண் தான் தனக்கு மனைவியாக வரவேண்டும் என ஒரு ஆண் மகன் தேடவேண்டும். ஏனெனில் மனைவி என்பவள் கணவனின் அரவணைப்பில் வாழ வேண்டும் என்று நபியவர்கள் கூறுகிறார்கள்.

அதாவது இஸ்லாமிய மார்க்கம் குடும்பவியல் நிர்வாகத்தை இரண்டாகப் பிரித்து, பொருள் தேடும் நிர்வாகமான வரவு செலவு வகைகள் அனைத்தையும் கணவன் நிர்வகிப்பான் என்றும், வீட்டு நிர்வாகத்தை மனைவி நிர்வகிப்பாள் என்றும் பிரித்து வைத்துள்ளது.

ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு வகையான பொறுப்புக்கள் உண்டு என்று கூறுகிறது. அப்போதுதான் அந்தச் குடும்பம் சீராக இயங்கும். அவரவர் பொறுப்பை அவரவர் சரியாகப் பேணினாலே போதுமானது. எந்தப் பிரச்சனைகளும் வராது.

அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்:

நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் பொறுப்பாளியே. நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் அவரவர் பொறுப்பு குறித்து (மறுமையில்) விசாரிக்கப் படுவீர்கள். ஆட்சித் தலைவரும் பொறுப்பாளரே தம் குடிமக்கள் குறித்து அவர் விசாரிக்கப்படுவார். ஆண் மக(னான குடும்பத் தலைவ)னும் தன் குடும்பத்துக்குப் பொறுப்பாளியே. அவன் தன் பொறுப்புக்கு உட்பட்டவர்கள் பற்றி விசாரிக்கப்படுவான். பெண் (மனைவி), தன் கணவரது வீட்டிற்குப் பொறுப்பாளியாவாள். அவளுடைய பொறுப்புக்கு உட்பட்டவை குறித்து அவள் விசாரிக்கப்படுவாள். பணியாளர் தன் எசமானின் செல்வத் திற்குப் பொறுப்பாளியாவான். அவனும் தன் பொறுப்புக்கு உட்பட்டவை குறித்து விசாரிக்கப் படுவான்.

அறிவிப்பவர்: இப்னு உமர் (ரலி),

(புகாரி: 893, 2554, 2558, 2751, 5188, 5200)

நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்:

நினைவில் கொள்க! நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் பொறுப்பாளியே. உங்களில் ஒவ்வொருவரும் தத்தமது பொறுப்பிலுள்ளவை பற்றி (மறுமையில்) விசாரிக்கப்படுவீர்கள். ஆட்சித் தலைவர் மக்களின் பொறுப்பாளர் ஆவார். அவர் தம் குடிமக்கள் குறித்து விசாரிக்கப் படுவார். ஓர் ஆண், தன் குடும்பத்தாருக்குப் பொறுப்பாளன் ஆவான். அவன் தன் பொறுப்புக்குட்பட்டவர்கள் குறித்து விசாரிக்கப்படுவான்.

ஒரு பெண், தன் கணவனின் இல்லத்துக்கும், அவனுடைய குழந்தைக்கும் பொறுப்பாளி ஆவாள். அவள் அவர்கள் குறித்து விசாரிக்கப்படுவாள். பணியாள் தன் உரிமையாளரின் செல்வத்திற்குப் பொறுப்பாளியாவான். அவன் அது குறித்து விசாரிக்கப்படுவான். நினைவில் கொள்க! உங்களில் ஒவ்வொருவரும் பொறுப்பாளியே. உங்களில் ஒவ்வொருவரும் தத்தமது பொறுப்புக்குட்பட்டவை குறித்து விசாரிக்கப்படுவீர்கள்.

அறிவிப்பவர்: இப்னு உமர் (ரலி),

நூல்: (முஸ்லிம்: 3733)

பெண்கள் கணவனின் வீட்டை நிர்வகிப்பார்கள். கணவன் பொருளா தாரத்தைக் கொடுத்துவிடுவான். மனைவிமார்கள்தான் வீட்டுக்குத் தேவையான அன்றாடம் பயன் படுத்தும் பொருட்களான அரிசி, பருப்பு, சீனி, புளி, மசாலா சாமான்கள், சாப்பாட்டுக்குத் தேவையான பொருட்கள் என்று பார்த்து பார்த்து வாங்கிக் கொள்வார்கள். நம்மிடம் பொருள் பட்டியல் தந்தால் வாங்கிக் கொடுக்கலாம். அல்லது அவர் களாகவே வாங்கிக் கொள்ளலாம். வாங்கிய பொருளை உணவாக சமைப்பதும் பெண்களின் பொறுப்பு தான். வீட்டைச் சுத்தமாக வைத்துக் கொள்வதும் அவர்களைச் சார்ந்த பொறுப்புதான். அதுபோக வயதான முதியவர்களை அரவணைப்பது, சீராட்டுவது, குழந்தைகளை வளர்ப்பது, அவர்களுக்குக் கல்வி கொடுப்பது, அவர்களைத் தொடர்ச்சியாகக் கண்காணிப்பது, ஒழுங்காக வருகிறார்களா? போகிறார்களா? என்று கவனிப்பது போன்ற இந்த வேலைகளையெல்லாம் ஆண்கள் பார்க்க முடியாது.

ஏனெனில் அவன் தான் இத்தனை வேலைக்குமான பொருளாதாரத்தை ஈட்டிக் கொண்டு வர வேண்டும். அதற்கான வேலையில் அவன் ஈடுபட்டிருப்பதால் ஆண்களுக்கு மேற்சொன்ன மற்ற வேலைகளைப் பார்க்கவே முடியாது. எனவே வீட்டிலிருந்து கண்காணிக்க வேண்டிய அத்தனை விஷயங்களும் பெண்களின் கட்டுப்பாட்டில் தான் இருக்கிறது என்று இஸ்லாம் இரண்டாகப் பிரித்து பொறுப்பைக் கொடுத்திருக்கிறது.

எனவே இஸ்லாமிய அமைப்பில் யாரெல்லாம் வேலைக்குப் போகும் பெண்களை திருமணத்திற்காகத் தேடுகிறார்களோ அல்லது வேலைக்கு அனுப்பலாம் என்பதற்காகப் படித்த பெண்களைத் தேடுகிறார்களோ அவர்கள் தங்களது ஆண்மைத் தன்மையை விட்டுக் கொடுத்தவர்கள்; தரம் தாழ்ந்தவர்கள். பெண்களுக்குப் படிப்பறிவு இருந்தால் பிள்ளைகளை நன்றாக வளர்ப்பார்கள் என்று நினைத்துப் படித்த பெண்களைத் தேடலாம்.

ஒரு மனிதன் தற்போது 8 மணி நேரம் வேலை செய்கிறான். இன்றைய உலகில் அப்படித்தான் நேரம் குறித்து வைத்திருக்கிறார்கள். இதை உலகம் முழுவதும் சட்டமாக்கி விட்டார்கள். 8 மணி நேரம் தூக்கம், 8 மணி நேரம் பொழுதைக் கழிக்கும் கேளிக்கைகள், ஓய்வு என்று சந்தோஷமாக இருப்பது என்றெல்லாம் பிரித்து நடைமுறைப்படுத்துகிறார்கள்.

உலகம் முழுவதும் ஆய்வு செய்து, மனிதன் உடற்கூறு எதை ஏற்றுக் கொள்ளும்? எதை ஏற்றுக் கொள்ளாது? என்றெல்லாம் பரிசோதித்துத் தான் 8 மணி நேரம் வேலை செய்ய வேண்டும் என்ற இந்த முடிவை எடுத்துள்ளனர். இது மனித உரிமையாகப் பேணப்பட்டு, சட்டமாக நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு வருகிறது. இதுதான் மனிதன் நிம்மதி யாக வாழ்வதற்கு வழிவகுக்கும்.

8 மணி நேரத்திற்கு மேல் அதிகப்படியான நேரம் (ஞஸ்ங்ழ் பண்ம்ங்) வேலை பார்த்தால் மனிதன் நிம்மதியாக வாழ முடியாது. மன அழுத்தம் வந்துவிடும்.

பெண்கள் வேலைக்குப் போய் சம்பாதிப்பதால் முதலாவது விளைவு, பெண்கள் 16 மணி நேரம் வேலை பார்க்கும் சூழல் ஏற்படுகிறது. ஆண்களே 8 மணி நேரம்தான் வேலைக்குச் செல்ல முடியும் என்கிற நிலையில், பெண்கள் வேலைக்குச் செல்பவளாக இருந்தால், காலையில் எழுந்து பம்பரமாகச் சுழன்று தன்னுடைய சுயதேவைகளையும் கடமைகளையும் முடித்துவிட்டு, குடும்பத்திற்குத் தேவையான சமையல் வேலைகள், துணி துவைக்கும் வேலைகள் என்றெல்லாம் அவசர அவசரமாகச் செய்ய வேண்டும்.

பிறகு குடும்பத்திற்கும் தனக்கும் மதிய உணவையும் சேர்த்துச் செய்து கொண்டு, தனது உணவை கட்டிக் கொள்ள வேண்டும். இத்தனையும் செய்துவிட்டு அலுவலகத்திற்கு குறிப்பிட்ட நேரத்தில் செல்ல வேண் டும் என்பதற்காக ஆட்டோவைப் பிடிப்பதற்கும், பஸ்ஸைப் பிடிப்ப தற்கும், புகை வண்டியைப் பிடிப்பதற்கும் பதறிப் பதறி ஓடுகிற காட்சிகள் நம்மை உருக்குகிறது.

இதற்கிடையில் தான் கணவனுக் கும் பிள்ளைகளுக்கும் துணி தேய்த்துக் கொடுக்க வேண்டும், பிள்ளைகளைக் குளிக்க வைக்க வேண்டும், அவர்களுக்கான அனைத்துத் தேவைகளையும் வேக வேகமாகச் செய்ய வேண்டும். ஆனால் பெண்களின் சுபாவமே மெதுவாகச் செய்வது தான் என்பதை இவ்விடத்தில் கவனிக்கத் தவறி விடுகிறோம்.

ஆண்கள்தான் வேகவேகமாகப் பணிகளைச் செய்யும் விதமாக இறைவனால் உடற்கூறு வழங்கப் பட்டுள்ளனர். பெண்களின் இயல்புத் தன்மையே மெதுவாகவும் இலகு வாகவும் செய்யும் வகையில் தான் இறைவன் அவளது உடற்கூற்றைப் படைத்துள்ளான். அதற்கு மாற்றமாக ஆண்களைப் போன்று வேகமாகச் செய்யப்பழகுகிறாள்.

அதன் பிறகு பதறிப் பதறி ஓடி, பறந்து வேலைக்குச் சென்று விடுகிறாள். அங்கே எவ்வளவு சிரமங்களைக் கையாளுகிறாளோ அதையும் தாங்கிக் கொண்டு, வேலை முடித்து வந்த பிறகு உடனே மீண்டும் கணவனுக்கும் பிள்ளை களுக்கும் பணிவிடை செய்கிறாள். அதன் பிறகு இரவு உணவு சமைக்கும் வேலையில் ஈடுபடுகிறாள்.

ஆண்கள் வேலைக்குச் சென்றுவிட்டு ஓய்வு எடுப்பதைப் போன்று பெண்களுக்கு எடுக்க முடியாது. ஆண்கள் அங்கே இங்கே என்று வெளியில் செல்வார்கள். தனது மூளைக்கு ஓய்வளிப்பார்கள்.

ஆனால் பெண்கள் தங்களது இயல்புத் தன்மைக்கு மாற்றமாக காலை 6 மணியிலிருந்து இரவு 10 மணி வரைக்கும் செய்யும் வேலை மொத்தம் 16 மணி நேர வேலையாகும். அதுவும் இடைவிடாத வேலை. இவ்வாறு செய்வது பெண்களின் தன்மைக்குக் கேடு விளைக்கும் என்பதை முதலாவது விளங்கிக் கொள்ள வேண்டும்.

இதனால் ஏற்படும் முக்கிய விளைவு மன உளைச்சல் தான். சாப்பாட்டில் ஈடுபாட்டுடன் சாப்பிட மாட்டார்கள். ஒருவகையான வெறுப்பை தொடர்ச்சியாக வெளிக்காட்டுவார்கள். வெகு விரைவாகக் கோபப்படுவார்கள். ஆத்திரமடைவார்கள். இன்னும் சொல்வதெனில் இப்படி வேலைக்குச் செல்பவர்களில் பலர் கணவனுடன் குடும்ப உறவில் சந்தோஷமாக ஈடுபட வேண்டும் என்கிற எண்ணம் குன்றிவிடும். இல்லற வாழ்வைக் கூட இழக்க வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டுவிடும்.

இவ்வளவு வேலைகளைச் செய்துவிட்டுப் போய் படுக்கையில் விழுந்தோம், படுத்தோம், தூங்கினோம் என்பதாக வாழ்க்கை இயந்திரத்தைப் போன்றாகிவிடும். இதனால்தான் கணவன் வேறுமாதிரியாக சுற்ற ஆரம்பித்து விடுகிறான். இப்படி இல்லற வாழ்க்கையில் கூட நாட்டமில்லாத வகையில் மன அழுத்தம் உண்டாகி விடுகிறது. மேலும் குடல் அளற்சி என்ற நோய்கூட பெண்களுக்கு வருவதாகச் சொல்கிறார்கள்.

அதே நேரத்தில் குழந்தையைப் பெற்றிருந்தால் அந்தக் குழந்தையை விட்டும் 8 மணி நேரம் பிரிகிறார்கள். உடலால் தாய் பிள்ளையைப் பிரிந்து இருந்தாலும் மனதால் தனது குழந்தையின் மீதே பற்றுதல் உடையவர்களாக இருப்பார்கள். இதனால் வேலையையும் சரியாகக் கவனிக்க முடியாமல், குழந்தையையும் ஒழுங்காகப் பராமரிக்க முடியாத மனச் சிதைவு நிலையை அடைகிறார்கள்.

பெண்களின் இயற்கைத் தன்மை என்னவெனில், இரவில் நடுநிசியில் ஆழ்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தாலும் குழந்தையின் அழுகுரல் கேட்ட அடுத்த கணத்திலேயே எழுந்து விடுவார்கள். ஆனால் ஆண்களால் அப்படி எழுந்திருக்க முடியாது. அதாவது உளப்பூர்வமாக தாய்க்கும் சேய்க்கும் மத்தியில் இனம்புரியாத ஒரு தொடர்பு இருக்கிறது. வேலைக்குப் போகிற பெண்களின் உடல் தான் அலுவலகத்தில் இருக்குமே தவிர மனது முழுவதும் தன் குழந்தை குறித்தே ஏங்கிக் கொண்டிருக்கும்.

அதிலும் பால் குடிப் பருவத்திலுள்ள 2 வயதிற்குட்பட்ட குழந்தையாக இருந்தால், குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குள் பால் கொடுத்தாக வேண்டும். இந்நேரத்தில் வேலைக்குச் சென்ற பெண் என்ன மாதிரியான மனநிலையில் உழல்வாள்? 8 மணி நேரத்திற்கும் தாய்ப்பால் கிடைக்காமல் அந்தக் குழந்தை வேறு வகையான செயற்கை உணவைத் தான் உட்கொள்ள வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்படும்.

ஆனால் இன்றைய அறிவியலும் மருத்துவமும் தாய்ப்பாலுக்கு இணையான உணவு உலகில் வேறு இல்லவே இல்லை என்கிறார்கள். எல்லாவிதமான நோய் எதிர்ப்பு சக்தியும் அதில்தான் உள்ளது. அப்படியெனில் தாய்ப்பாலை உரிய பருவத்தில் சரியான அளவுக்குக் கொடுத்து, நோய் எதிர்ப்புத் தன்மையுடைய குழந்தையாக வளர்ப்பதற்கு வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களால் முடியுமா? அப்படி நடப்பதற்கு வாய்ப்பே கிடையாது.

இதனால் நீண்ட நேரத்திற்கு பால்குடிக்காமல் இருந்தால் அந்தக் குழந்தையும் ஏக்கம் அடைகிறது. அதுமட்டுமல்ல, தாய்க்குப் பால் சுரந்து விட்டால் சுரக்க சுரக்க பிள்ளைக்குக் கொடுத்துவிட வேண்டும். 8 மணி நேரம் வேலை, போவதற்கு 1 மணி நேரமும் வீட்டிற்கு திரும்ப வருவதற்கு 1 நேரம் கணக்கிட்டால் மொத்தம் 10 மணிநேரம் குழந்தையைப் பிரிந்து வாழ்கிற தாய், சுரக்கிற பாலைக் குழந்தைக்குக் கொடுக்காமல் செயற்கையாக கட்டுப்படுத்த முயற்சித்தால் தாய்ப்பால் சுரப்பது குறையும்.

எந்த அளவுக்குப் பால் கொடுக் கிறார்களோ அந்தளவுக்குத் தாய்க்குப் பால் உற்பத்தியாகிக் கொண்டே இருக்கும். கிணறு, இறைக்க இறைக்க ஊறுவதைப் போன்றுதான் தாய்ப்பால் சுரப்பையும் இறைவன் படைத்து வைத்துள்ளான்.

மேலும் பால் கொடுக்காமல் கட்டுப்படுத்துவதால் பலருக்குப் பால் கட்டி உறைந்து விடுகிறது. இது தேவையற்ற வலியையும் மனஉளைச்சலையும் ஏற்படுத்துகிறது. மேலும் மார்பகப் புற்று நோய் ஏற்படுவதற்கும் இது காரணமாக அமைகின்றது.

இதனால் தாய்க்குத் தேவையற்ற கோபம் வருவதாகவும், உடல் சிதைவில் பல மாற்றங்களினால் தேவையில்லாத ரசாயண மாற்றங்கள் உண்டாவதாகவும் ஆரோக்கியத்திற்கு கேடு என்றெல்லாம் பல விஷயங்களை இன்றைய மருத்துவ ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டறிந்து வெளியிட்டுள்ளனர். இத்தனை விளைவுகளையும் வேலைக்குப் போகின்ற பெண் சுமக்க நேரிடுகிறது.

குழந்தைக்கு, தாய்ப் பாசம் என்பது இன்றியமையாத தேவை. பால் கொடுப்பதை விடவும் இதுதான் முக்கியம். தாய் என்றால் பிள்ளையை அணைத்து அரவணைத்து, சிரித்து, கொஞ்சிப் பேச வேண்டும். இது குழந்தைக்கு ஒரு டானிக் போன்ற மருந்து தான். இப்படி கொஞ்சுவதையும் சிரிப்பதையும் தூக்கி அரவணைப்பதையும் எல்லாக் குழந்தைகளுமே எதிர்பார்க்கும். எந்த வீட்டில் குழந்தைகளை ஆசையுடன் தூக்கிக் கொஞ்சி, சிரிப்புக் காட்டி வளர்க்கிறார்களோ அந்த வீட்டுக் குழந்தைகள் நல்ல குழந்தைகளாக, நல்ல சூழ்நிலையுடன் வளர்வதாகக் கண்டறிந்துள்ளனர் ஆய்வாளர்கள்.

இதற்கு மாறாக வேலைக்குச் செல்கிற தாய் வளர்க்கிற பிள்ளைகளைப் பார்த்தால், பெரும் பாலும் தறுதலை களாவும், முரடர்களாவும், அன்புக்கு ஏங்குகிறவர்களாகவும் இருப்பார்கள். இந்தச் சூழலில் வளர்கின்ற பிள்ளைகள் நல்லவர்களாக வளர்வ தற்கு வாய்ப்பு மிக மிகக் குறைவு என்றும் கண்டுபிடித்துள்ளனர்.

ஆக, குடும்ப வாழ்க்கை வேண்டும் என்று திருமணம் முடித்துவிட்டு, அதன் வழியாகப் பிள்ளையையும் பெற்றெடுத்துவிட்டு, யாரோ வளர்த்துக் கொள்வார்கள் என்று விட்டுவிட்டுச் சென்றால், அதற்காகவா இவர்கள் திருமணம் முடித்தார்கள்? அதற்காகவா குடும்ப வாழ்க்கையில் ஈடுபட்டார்கள்?

எனவே பிள்ளைகளுக்குச் சரியான பாச உணர்வு ஊட்டப்படாமல் கண்ட மாதிரி வளர்வதால் பிள்ளைகள் பாச உணர்வற்றவர்களாக வளர்வது குழந்தைக்கும் கேடு, தாய்க்கும் கேடு, இந்தச் சமூகத்திற்கும் கேட்டை விளைவிக்கின்றது.

பெண்கள் வேலைக்குச் செல்வதால் அவர்களுக்கு ஏற்படும் இன்னும் பல்வேறு பாதிப்புகளைப் பற்றி  காண்போம்.

வேலைக்குச் செல்லும் பெண்கள், குழந்தைகளுக்குப் பாலூட்டுதல், அவர்களை அரவணைத்தல் போன்ற கடமைகளைச் சரிவர நிறைவேற்றாமல் இருப்பதால் குழந்தைகளுக்கு மட்டுமல்லாமல் அந்தப் பெண்களுக்கும் ஏற்படும் கேடுகளைக் கண்டோம்.

இவைகளெல்லாம் குழந்தையாக இருக்கும்போது ஏற்படும் பாதிப்பு களாகும். குழந்தைப் பருவத்தைத் தாண்டி கொஞ்சம் வளர்ந்துவிட்டால், குழந்தைகள் சின்னச் சின்ன சேட்டைகள் செய்யும். பக்கத்து வீட்டில் நண்பர்கள் பழக்கம் கிடைக்கும். நண்பர்கள் கெட்டப் பழக்க வழக்கங்களை ஊட்டுவதற்கு அதிகமான வாய்ப்புக்கள் இருக்கும். பீடி சிகரெட் குடிக்கிற பழக்கம் உருவாகும். இப்படி எத்தனையோ கெட்ட பண்புகளைப் பிள்ளைகள் கற்றுக் கொள்வதற்கு வாய்ப்புக்கள் அதிகம் உள்ளது.

இந்நிலையில் ஒரு தாய் அந்தப் பிள்ளையுடன் இருந்து அவனைக் கவனித்து, அவனுக்கு நல்லது கெட்டதுகளை எடுத்துச் சொல்லி சரியாக வழி நடத்த வேண்டும். குழந்தைகளைப் பொறுத்த வரை பல நேரங்களில் ஒளிந்து இருந்து கள்ளத் தனங்களைக் கற்றுக் கொள்ளும். வேலைக்குப் போகிற தாயினால் இவற்றையெல்லாம் பார்க்க முடியாது. எப்படி வளர்கிறான் என்பதே தெரியாது.

எனவே குழந்தைகள் நல்ல முறையில் வளர்வதற்கும் பெண்கள் வேலைக்குச் செல்வது தடையாக இருக்கிறது. இப்படி பொருளா தாரத்தைப் பெண்கள் தேடுவது குடும்ப அமைப்பையும், சமூகத்தையும் நாசமாக்கிவிடுகிறது என்பதையும் நடைமுறையில் கண்கூடாகப் பார்க்கிறோம்.

வேலைக்குப் போகும் பெண்கள் தான் தனக்கு மனைவியாக வரவேண்டும் என்று ஆரம்பத்தில் ஆண்கள் ஆசைப்படுவார்கள். இவர்கள் நினைப்பதைப் போன்று அவளும் வேலைக்குச் சென்று விடுகிறாள். ஆணோ பெண்ணோ வீட்டுக்குள் இருந்தால் எப்படி வேண்டுமானாலும் இருந்து கொள்வார்கள். ஆனால் வேலைக்குப் போனால் ஆணோ பெண்ணோ, நல்ல வகையான ஆடைகளையும் அணிகலன்களையும் அணிந்து கொண்டுதான் செல்வார்கள். யாரும் வீட்டுக்குள் உடுத்தியிருந்த ஆடைகளுடனேயே வெளியிலும் வரமாட்டார்கள். ஆண்களை விட பெண்கள் இந்த விஷயத்தில் கூடுதல் கவனம் எடுத்துக் கொள்வார்கள்.

இப்படி நல்ல ஆடைகளை அணிந்து, மேக்அப் செய்து கொண்டு பெண் வெளியில் சென்றால், அதனால் கணவனுக்குத் தேவையற்ற குழப்பங்கள் மனதில் ஏற்படும். இவள் இப்படி ஜோடிப்பதற்குக் காரணம் என்ன? என்று சலனத்துடன் நடப்பான்.

இவன்தான் வேலைக்குப் போகிற பெண் வேண்டும் என்று தேர்வு செய்தான். பிறகு இவனே சந்தேகம் கொள்வான். இதுவும் நடைமுறையில் எத்தனை பேருக்கு நடந்திருக்கிறது. மனைவியை வேலைக்கு அனுப்பி விட்டு, இப்படி போகிறாளே என்று இவனது மனதில் லேசான சந்தேகம் வரும். பல பேருடன் தனியாக இருக்க வேண்டிய நிலையெல்லாம் ஏற்படுமே? வேலைக்குத்தான் போகிறாளா? வேறு எங்கும் போகிறாளா? இவையெல்லாம் மனதில் தோன்றும்.

நமது நாட்டில் பெங்களுருவில் வேலைக்குச் செல்லும் 750 பெண்களிடம் இதுபற்றி ஓர் ஆய்வு நடத்தினார்கள். நீங்கள் வேலைக்குச் செல்வதினால் உங்களது குடும்பங் களில் நடக்கும் பிரச்சனைகளைச் சொல்லுங்கள் என்று கேட்கும் போது, ஏன் தான் வேலைக்குச் சென்றோம் என்பது போன்றுதான் உள்ளது.

வேலைக்குப் போகாமலேயே குடும்பப் பெண்களாக நாங்கள் இருப்பதே எங்களுக்கு சிறந்ததாகத் தெரிகிறது என்றனர். இதில் 80 சதம் பெண்கள், எங்களது கணவர்களாலும், கணவரது குடும்பத்தினராலும் நாங்கள் கடும் சந்தேகத்திற்கு உள்ளாக்கப்பட்டு இருக்கிறோம் என்றனர்.

அதாவது, 100 பெண்களில் 80 பெண்கள் கணவன்மார்களால் சந்தேகிக்கப்படுகிறார்கள். 20 பெண்கள் தான் கணவரால் சந்தேகத்திற்கு உள்ளாக்கப்படாமல் இருக்கிறார்கள். பாதிக்குப் பாதி இருந்தால் கூட அது ஒரு கணக்கில் வரும். 100ல் 80 பெண்களுக்கு இப்படியொரு இழிநிலை என்றால் இதைத் தவிர்க்கத்தான் வேண்டும்.

ஓரிரு சதம் என்றால் ஆண்கள் மீது குற்றம் சுமத்துவதில் நியாயம் இருக்கிறது. 80 சதவிகிதம் பேர் சந்தேகம் கொள்கிறார்கள் எனில், பொருளாதாரம் தேடி பெண்கள் வேலைக்குச் செல்வது பெண்களின் இயல்பு வாழ்க்கைக்கு எதிரான செயல் தான் என்பதைப் புரிய வேண்டும்.

வருமானத்திற்காகப் பெண்களை வேலைக்கு அனுப்பினாலும் மனைவி மீது பலவிதமான சந்தேகங்களுடன் தான் வாழ்கிறான். யதார்த்தமாக ஒரு நாள் பஸ் வருவதற்குத் தாமதமாகி விடுவதற்கு வாய்ப்புண்டு, புகைவண்டி குறித்த நேரத்தில் வராமல் போகலாம், வருகிற வழியில் மக்கள் ஆர்ப்பாட்டம் போராட்டம் என்று முற்றுகையிடலாம், டிராபிக் பிரச்சனைகள் வரலாம்; இப்படியெல்லாம் நடந்து தாமதமாக வருகிற போது சந்தேகத்துடன் கேள்வி கேட்டு துளைத்துவிடுவார்கள். அலுவலகத்தில் கேட்டதற்கு 6 மணிக்கெல்லாம் கிளம்பி விட்டதாகச் சொன்னார்கள். ஆனால் நீயோ 2 மணி நேரம் தாமதமாக வந்திருக்கிறாய். தாமதத்திற்கு என்ன காரணம்? எங்கே சென்று சுற்றிவிட்டு வந்துள்ளாய்? இப்படிப் பலவிதமான சந்தேகங்கள் அவனுக்கு ஏற்படுவது இயல்புதான்.

அப்படியெனில் மனைவி சம்பாதிக்கின்ற இந்த அற்பமான காசுக்காக ஏன் மனச்சங்கடத்துடன் வாழ வேண்டும்? நல்ல மனைவியைக் கூட வீண் சந்தேகப்பட்டு குடும்ப சச்சரவுகளை உண்டாக்க வேண்டுமா? இவ்வளவு நடந்தால் கணவன் மனைவி சந்தோஷமாக வாழ முடியுமா? திருமண வாழ்க்கை என்பதே ஆணும் பெண்ணும் சந்தோஷமாக வாழத்தானே! அதற்கே வேட்டு வைக்கிற இந்த வருமானம் தேவையா? என்று வேலைக்குச் செல்லும் பெண்கள் சிந்திக்க வேண்டும்.

இப்படியெல்லாம் தேவையற்ற வீண் சச்சரவுகளும் சந்தேகங்களும் வரக் காரணம், குடும்ப அமைப்பின் அர்த்தம் என்னவென்று புரிந்து கொள்ளாமல் இருப்பதினால்தான். எனவே ஆண்கள் தான் பொருளாதாரம் அனைத்திற்கும் பொறுப்பாளி, பெண்களுக்கு இதில் துளியளவுக்குக் கூடப் பொறுப்பில்லை என்ற குடும்ப அமைப்பு விதியை நோக்கி வருவது மட்டும் தான் இதற்கான தீர்வாக இருக்க முடியும்.

அதிலும் குறிப்பாக முஸ்லிம்கள் தங்களது பெண்பிள்ளைகளை, மனைவிமார்களை வேலைக்கு அனுப்புவதை அறவே தவிர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். கணவனுக்குச் சம்பாதிக்க முடியாத அளவுக்கு நோய் நொடியில் மாட்டிக் கொண்டால், தந்தைமார்களுக்கு வேலை செய்ய முடியாத நிலை ஏற்பட்டுவிட்டால், கணவன் இறந்து விட்டு சொத்து சுகங்கள் எதுவும் இல்லையெனில் விதிவிலக்காக நிர்பந்தத்தின் அடிப்படையில் ஒரு சிலர் வேலைக்குச் செல்வதைக் குறைகூற முடியாது. கணவனும், ஆண் மக்களும் நன்றாக உழைக்கிற போது, குடும்பத்தின் பொருளாதாரச் சுமைகளை சுமப்பதற்கு ஆண்கள் பொறுப்பாளியாக இருக்கிற போது, பெண்கள் அவர்களது வருமானத்திற்கேற்ப வாழ்க்கையை நடத்துவதற்கு பழகிக் கொள்ள வேண்டும்.

கணவனால் இரண்டாயிரம் ரூபாய் தான் சம்பாதிக்க முடியும் என்றால், அதற்குள் எப்படி குடும்பத்தை வழிநடத்த முடியுமோ அப்படி நடத்த வேண்டும்; 5 ஆயிரம் என்றால் அதற்குத் தகுந்தமாதிரி நடத்த வேண்டும். 10 ஆயிரம் கிடைக்கிறது என்பதால் மனைவியை வேலைக்கு அனுப்ப வேண்டுமா?

செத்துப் போய்விடுவார் என்ற நிலையில் கணவன் இருந்தால் மனைவியை வேலைக்கு அனுப்பு வதில் எந்தக் குற்றமும் சுமத்த முடியாது. எனவே, இருப்பதைக் கொண்டு வாழ வேண்டும் என்பதுதான் இஸ்லாம் கூறும் குடும்பவியல் அம்சமாகும்.

பெண்கள் வேலைக்குச் செல்வதால் தங்களது கணவன்மார்களாலும், கணவனது குடும்பத்தினராலும் சந்தேகத்துடன் பார்க்க வேண்டிய சூழலுக்குப் பெண்கள் தள்ளப் படுகிறார்கள் என்பதோடு இதன் விளைவு நிற்கவில்லை.

அலுவலகத்தில் ஆண்களுடன் சேர்ந்து பெண்கள் வேலை பார்க்க வேண்டிய சூழலும் ஏற்படுகிறது. அங்கு வேலை பார்க்கிற சக ஊழியர்களில் ஆண்களின் வக்கிரத்திற்குப் பெண்கள் ஆளாக்கப் படுகின்றனர்.

வேலைக்குச் செல்கிற பெண்கள் நல்ல ஆடை அணிந்து முகப் பூச்சுக்களையெல்லாம் பூசிக் கொண்டுதான் வருவார்கள். இதைப் பார்க்கிற ஆண் ஊழியர்கள் அந்தப் பெண்களிடம் தனது சல்லாபத்தைக் காட்டுவதற்காக, இரட்டை அர்த்தத்தில் பேசுவார்கள்; பொருளை வாங்கும் போது அந்தப் பெண்களின் கையை உரசித் தொடுவதைப் போன்று வாங்குவார்கள்; தேவையற்ற தொந்தரவுகள் கொடுப்பார்கள். இதை நாமாக ஊகித்துச் சொல்லவில்லை. மேலே நாம் எடுத்துக் காட்டிய ஆய்வில் இதையும் சேர்த்துத்தான் அந்தப் பெண்கள் கூறினார்கள். சக ஊழியர்களில் 90 சதம் பேர்களால் நாங்கள் தவறான கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கப்படுகிறோம் என்று அந்த ஆய்வில் தெரிவித்துள்ளனர்.

பெண்கள்தானே என்று நினைத்துக் கொண்டு பெரும்பாலான ஆண்கள், தவறான சீண்டுதலுக்கு அங்குள்ள பெண்களை ஆளாக்குவார்கள். அவளும் வேலைக்காக இவற்றை யெல்லாம் விட்டுக் கொடுத்து அனுசரித்துப் போகிறாள். இதுவே மேல்மட்ட அதிகாரியாக இருந்தால், கையைப் பிடித்து இழுப்பதையும் சரச விளையாட்டுக்களை வக்கிரமாகச் செய்வதையும் அதையும் தாங்கிக் கொள்கின்ற அளவுக்குப் பெண்கள் இறங்கிச் செல்வதையும் பார்க்கிறோம்.

இதுவெல்லாம் பெரிதாகத் தெரிந்திருந்தால் வேலைக்குப் போய் இருக்கவே மாட்டார்கள். வேலையின் மூலம் சம்பாதிப்பதுதான் பெரிது என்றும் அதுதான் முதல் கடமை என்றும் குடும்ப அமைப்பு, குடும்ப சந்தோஷம் இரண்டாம் பட்சமாகத் தெரிவதால் மேலதிகாரிகளின் சீண்டல் எல்லாம் இவர்களுக்குப் பெரிதாகத் தெரிவதில்லை.

ஆரம்பத்தில் வெறுப்பு இருந்தாலும் அனுசரிக்க வேண்டும், இல்லை என்றால் வேலை போய் விடும் என்ற மனநிலை காரணமாக, முதலில் விட்டுக் கொடுப்பது, அடுத்தடுத்து பழகப் பழகப் பாலும் புளிக்கும் என்பதைப் போன்று எல்லாம் சர்வ சாதாரணமாகிவிடும். மொத்தத்தில் எல்லாம் போய்விடும். இப்படி, வேலை பார்க்கும் இடங்களில் சக ஊழியர்களாலும் மேலுள்ள அதிகாரிகளாலும் முதலாளிகளாலும் பல்வேறு பாலியல் தொந்தரவுகளுக்கு ஆளாக்கப்படுகின்றனர் இந்தப் பெண்கள்.

இதுபோன்ற நிகழ்வுகள் நமது சென்னையிலேயே நடந்தேறியுள்ளது. வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களிடம் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பதற்காக சென்னை மாநகரக் கமிஷனரால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட கூட்டத்தில், அனைத்து பெண்களும் சொன்ன ஒரேமாதிரியான குற்றச்சாட்டு, வேலைக்குப் போகும் போது பஸ்ஸில், ஆட்டோவில், தெருவில் நடக்கும் போதும், எங்களை வேண்டுமென்றே இடித்துவிட்டுப் போகிறார்கள். இந்த இடிமன்னர்களின் தொந்தரவு தாங்க முடியவில்லை என்பதுதான். இதையாவது மக்கள் தொகை நெருக்கத்தினால் ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்று சமாதானம் சொல்லிக் கொள்ளலாம். ஆனால் நாங்கள் வேலை செய்யும் இடங்களில் எங்களது சக ஆண் ஊழியர்களாலும், ஆண் முதலாளிகளாலும் பல்வேறு பாலியல் தொல்லைகளுக்கு தொடர்ச்சியாக ஆளாக்கப்படுகிறோம், அதற்கு விதிமுறைகளையும் நெறிகளையும் ஏற்படுத்தித் தாருங்கள் என்றும் புகார் கொடுத்தனர்.

இவற்றையெல்லாம் தாங்கிக் கொண்டு பெண்களாகிய நாங்கள் குடும்பப் பொருளாதாரத்திற்காக வேலைக்குச் செல்வதால், எங்களது கணவன்மார்களாலும் எங்களது கணவனது குடும்பத்தினர்களாலும் அதிகமான கொடுமைகளைச் சந்திக்க வேண்டிய நிலை ஏற்படுகிறது. எங்களை குத்திக்காட்டி பேசி இழிவாகப் பார்க்கப்படுகிறோம்; மனதால் காயப்படுத்தப்படுகிறோம் என்று சென்னை கமிஷனரிடம் பெண்கள் தங்களது கருத்துக்களையும் மனக்குமுறல்களையும் புகார்களையும் தெரிவித்திருந்ததை சில ஆண்டு களுக்கு முன்னால் தினத்தந்தி நாளிதழ் ஒரு முழுப் பக்கத்திற்கு செய்தியாக வெளியிட்டிருந்தது.

இவ்வளவு பிரச்சனைகளும் வருவதற்குக் காரணம், குடும்ப அமைப்பைச் சரியாகப் புரியாமல் பெண்கள் வேலைக்குச் செல்வது தான். பணத்திற்காக இத்தனை அநியாயங்களும் நடக்க ஒரு பெண் அனுமதிப்பது மிகவும் தவறான செயல்.

பெண்கள் வேலைக்குச் செல்வதால் ஏற்படும் பாதிப்புகளில் இது ஒரு வகை. இன்னும் ஏராளமான பாதிப்புகள் ஏற்படுகின்றன.